Naciśnij CTRL –  aby pomniejszyć Naciśnij CTRL – aby pomniejszyć Naciśnij CTRL + aby powiększyć Naciśnij CTRL + aby powiększyć
Polodowcowy Kocioł Małego Stawu z widoczną w tle Śnieżką (1602 m n.p.m.), (fot. Sebastian R. Bielak)
Polodowcowy Kocioł Małego Stawu z widoczną w tle Śnieżką (1602 m n.p.m.), (fot. Sebastian R. Bielak)

Karkonosze – mityczna kraina Ducha Gór

Karkonosze to najwyższe pasmo górskie Sudetów oraz jeden z najciekawszych pod względem przyrodniczym i kulturowym fragmentów Dolnego Śląska. Znajduje się tu kilkanaście rezerwatów przyrody oraz dwa parki narodowe, które chronią florę i faunę zarówno po polskiej, jak również po czeskiej stronie gór. Karkonosze figurują na liście międzynarodowych Rezerwatów Biosfery UNESCO z powierzchnią wynoszącą ponad 600 km2. Najwyższym szczytem tego łańcucha górskiego jest Śnieżka, której wysokość wynosi 1602 m n.p.m. W Karkonoszach znajdują się liczne pozostałości po ostatniej epoce lodowcowej, w tym m.in. polodowcowe jeziora górskie, zwane stawami karkonoskimi. Należą do nich Śnieżne Stawki oraz Wielki i Mały Staw, które znajdują się we wschodniej części gór. Jeziora te powstały w kotłach lokalnych lodowców górskich, które stopniały tysiące lat temu na skutek ocieplenia się klimatu. Dzięki temu, że lodowce otoczone były morenami powstała z nich woda nie spłynęła w dół zboczy, lecz została na miejscu tworząc malownicze jeziorka. Spośród karkonoskich stawów największy jest Wielki Staw, którego powierzchnia wynosi ponad 8 ha, natomiast maksymalna głębokość prawie 25 m.

Świerczyna sudecka to naturalny las iglasty rosnący w górnych partiach Karkonoszy (fot. Sebastian R. Bielak)
Świerczyna sudecka to naturalny las iglasty rosnący w górnych partiach Karkonoszy (fot. S. R. Bielak)

Karkonoskie lasy i arktyczna tundra

Znaczną część Karkonoszy zajmują lasy, wśród których wyróżnia się kilka pięter roślinności. U podnóży gór występują przekształcone przez ludzi lasy mieszane z fragmentami naturalnych grądów i nadrzecznej olszyny górskiej. Nieco wyżej spotykamy bory jodłowo-świerkowe, które na skutek wielowiekowej działalności człowieka zastąpiły naturalną dla tej części Karkonoszy buczynę górską oraz buczynę sudecką. Powyżej wysokości 1000 m n.p.m. występuje świerczyna sudecka, w której dominuje świerk pospolity z niewielką domieszką klonu jaworu i jarzębiny. Najwyższe partie lasów w Karkonoszach tworzą zarośla kosodrzewiny, która występuje do wysokości 1450 m n.p.m. Powyżej górnej granicy lasu występuje arktyczna tundra, która charakteryzuje się skalistą rzeźbą terenu, surowym klimatem oraz specyficzną roślinnością. Tworzą ją głównie trawy, ziołorośla i drobne rośliny kwiatowe, które na drodze ewolucji przystosowały się do życia w trudnych warunkach siedliskowych. Ciekawym elementem grzbietowej partii Karkonoszy są również torfowiska, które po polskiej stronie zajmują 85 ha powierzchni. Karkonoskie torfowiska wysokie i stokowe to jedne z największych górskich obszarów mokradłowych w środkowej Europie, przy czym najbardziej rozległe z nich występują na Równi pod Śnieżką.

Skałki to charakterystyczny element karkonoskich krajobrazów, na zdjęciu „Słonecznik” (fot. Sebastian R. Bielak)
Skałki to charakterystyczny element karkonoskich krajobrazów, na zdjęciu „Słonecznik” (fot. S. Bielak)

Skałki, gołoborza oraz kopalnie minerałów

Jednym z charakterystycznych elementów tutejszych krajobrazów są skałki i gołoborza, które powstały na skutek wietrzenia granitu. Miliony lat temu w Karkonoszach panował gorący i wilgotny klimat, w którym woda penetrowała skały, natomiast wysoka temperatura sprzyjała reakcjom chemicznym rozkładającym zawarte w nich minerały. Gdy w pewnym momencie, na skutek ruchów górotwórczych, ta część Sudetów podniosła się do góry warstwa spękanego granitu, czyli tzw. zwietrzelina, po prostu odpadła od skał. Dzięki złożonej budowie geologicznej Karkonosze obfitują w różnorodne minerały, cenne kruszce i kamienie szlachetne. Pierwszymi badaczami tych terenów byli Walończycy, którzy już w XII w. szukali w górach złota. Od tamtej pory Karkonosze odsłaniały kolejne swoje bogactwa, najpierw były to rudy żelaza a potem kwarc, z którego wytapiano szkło. Kunszt tutejszych hutników można podziwiać również dzisiaj w takich miejscach jak Huta Szkła Kryształowego „Julia” w Piechowicach czy też Leśna Huta w Szklarskiej Porębie. Wraz z wydobyciem minerałów sukcesywnie rozwijał się na tych terenach przemysł górniczy, po którym zostały liczne ślady i pamiątki, m.in. sztolnie po kopalniach pirytu w okolicach Szklarskiej Poręby, nieczynna kopalnia uranu w Kowarach Górnych oraz dawna kopalnia minerałów w miasteczku Harrachov.